5 verrassende lessen van eigen baas zijn
De cursor knippert zeurend. ‘Ik kan m’n nieuwsbrief ook niet sturen’, schiet vanmorgen even door m’n hoofd. Geen haan die ernaar kraait. Er is niemand die boos wordt als ik nu besluit om een spontaan spa-dagje te nemen. Maar ik had een afspraak met mezelf. Iedere week, op woensdagmorgen, schrijf ik een nieuwsbrief. Dus daar gaan we.
Na de zomer ben ik voor mezelf begonnen en ik heb me in tijden niet zo vermaakt als het afgelopen half jaar. Ondernemerschap heeft me al een hoop geleerd. Het zijn stukjes van een grotere puzzel, waar ik al veel langer mee bezig ben. Hoe haal ik alles uit het werkende leven? En hoe richt je een organisatie in waar iedereen dat kan doen?
Eigen baas zijn, heeft alle ruis uit m’n werkdag gehaald. Ik hoef niet plichtmatig naar een meeting om te even te alignen. Er is geen kantoorpolitiek op onze logeerkamer. Ik blijf niet langer achter m’n laptop dan nodig. Ik zie geen ingeplande mailtjes van collega’s om 22.00 uur ‘s avonds om te laten zien dat ze hard werken. Ik heb bijna geen e-mails of meetings. En als ik die heb, gaan ze ergens over.
Mijn baas bepaalt niet of ik goed werk. Er is weinig externe validatie. Of iets een goed idee is, dat bepaal ik. Of ik hard heb gewerkt, weet ik dondersgoed. Ik hoef niet - naast hard werken - ook nog mijn manager ervan te overtuigen dat ik mijn best doe. Dat is een fulltime baan. Want als een boom valt in het bos, zonder dat er iemand is, maakt het dan geluid? Als je baas het niet ziet, heb je dan wel gewerkt?
Mijn baas betaalt niet meer de rekening, ik ben eindverantwoordelijk. Of ik over twee maanden werk heb, hangt van mij af. Op kantoor kon er zomaar een dag voorbijgaan zonder echt te werken. Dat boeide niet, want je kreeg toch wel betaald. Als ik nu een ochtend niets doe, moet het in de avond. Of ik verdien niks, zo simpel is het. Ik heb alleen verantwoording af te leggen aan mezelf (en m’n gezin).
Ik profiteer van de winst die een stap extra me oplevert. Alles kan en mag, de mogelijkheden zijn eindeloos. Het canvas is leeg. Er zijn geen kaders en belangen. Ik ben de enige aandeelhouder. Alles wat ik extra doe, levert winst op en dat rolt naar mij toe. Dat motiveert, dus doe ik veel extra. Ik heb zo vaak harder gewerkt dan nodig voor een baas.
Het gaat alleen maar over resultaat en impact. Als ik niets oplever, is er niets gebeurd. De klok is niet langer de baas. Het is geen graadmeter. Het motiveert om mijn werk slimmer te doen. Resultaat: mijn productiviteit gaat door het dak.
En misschien is dat wel de formule: maak mensen eindverantwoordelijk, stuur op eindresultaat, laat ze profiteren van de winst van hard werk, ga er vanuit dat iedereen hun best doet en verminder ruis.
Zo nu ga ik genieten van het feit dat deze nieuwsbrief er toch weer uit is. Lekker gewerkt jochie.
Groetjes,
Roland
In het nieuws 🗞️
Een onthullend stuk over VidaXL in NRC dit weekend. Ik maakte er een filmpje over op Tiktok. Een paar mini-Tates namen het in de comments op voor de oprichters van VidaXL. ‘Iedereen voor zich’ lijkt me niet de manier, maar interessant om te zien hoeveel emotie dit oproept.
Jelle Wiering is Cultureel Antropoloog doet onderzoek naar zinvol werk. In dit filmpje zie je ‘m poep scheppen en praat hij ondertussen over bullshitjobs. Wat zou er gebeuren als we lonen zouden baseren op toegevoegde waarde voor de maatschappij? En moeten we niet wat meer doen, in plaats van denken en reflecteren? Food for thought.
Opvallend stukje op NOS: werknemer neemt vaker ontslag om verstoorde balans werk en privé. Randstad deed hier onderzoek naar. Voor het eerst (sinds 22 jaar) weegt de balans tussen werk en privé zwaarder (83%) dan salaris (82%) onder de 26.000 respondenten. Werkzekerheid zit daar kort achter met 82%.
Meta en Amazon bouwen hun diversiteitsbeleid af, schrijft de Volkskrant. Het meest opmerkelijke was het stoppen met factchecken door Meta, maar het gaat verder. Ook initiatieven rondom hiring en samenwerking met bepaalde partners wordt teruggeschroefd.