De echte reden dat ik een boek wilde schrijven.

Met ons busje in Zagora, Marokko.

Het ontbrak me aan een neuspiercing en dreads, maar verder was ik fulltime hipster, digital nomad en vrijbuiter. Na een half jaar wikken en wegen had ik met tranen in m’n ogen ontslag genomen bij Blendle. Samen met Alieke woonde ik een jaar lang in de Nugget, ons camperbusje (#vanlife). Zonder huis, plan of baan reden we de horizon tegemoet. Hoewel ik achteraf een wandelend cliché bleek te zijn, voelde dat toen niet zo. Het voelde groot en urgent, alsof we dit moesten doen.

2017 was pittig, zowel qua werk als privé. Van dichtbij kregen we te maken met ziekte, wat liet zien hoe breekbaar ons hoofd en lijf is. Bij Blendle was een reorganisatie, wat liet zien dat het feestje zomaar over kan zijn. De ellende werkte als een filter. Alsof ik ineens helder kon zien en hoofd- van bijzaken kon onderscheiden.

De vraag wat de fuck ik aan het doen was met mijn tijd op aarde, kwam in het midden van mijn werkweek te staan. Soms liet ik me door Dreetje Hazes oppervlakkige teksten influisteren (leef!). Soms voelde ik de drang om alles te verkopen, aan de armen te geven en in een klooster te gaan leven. Gelukkig heb ik geweldige vrienden, die me met beide beentjes op de grond hielden. Toch bleef het knagen. Het leven is kort en is dit het dan? #vanlife was geen oppervlakkige vlucht. Het was een oprechte zoektocht naar een zinvol leven.

Het was pas later dat ik De Tweede Berg van David Brooks en 4000 weken van Oliver Burkeman las, die gaan over de vragen waar ik mee rondliep. Ik ontdekte hoe belangrijk je werk is in deze zoektocht. Kijk maar naar dit plaatje, wat ik leen van Burkeman.

Dit zijn 4000 bolletjes. Een bolletje voor elke week van je leven. Geen idee waar jij zit, maar streep ze maar eens af. Ik heb voor de grap de bolletjes waarin je werkt ingekleurd. 2000 weken, de helft van je leven. Haal daar de peuterspeelzaal en het rusthuis van af en je ziet dat werk de rode draad is. Hoe je het werkende leven leeft, is hoe je het leven leeft. Waar werk door mijn mede #vanlifers gezien werd als nodeloos kwaad, ontdekte ik juist de waarde ervan.

Waar het in de media veel is gegaan over hoe mijn boek je meer salaris op gaat leveren, is het vooral een poging om je te helpen de regie te nemen. Geld is daarin belangrijk, maar het boek heeft meer te bieden. Het is een lange oproep om niet te blijven hangen in een baan die je eigenlijk doodongelukkig maakt en niets toevoegt.

Terwijl ik ongewassen en ongeschoren koffie zette voor m’n busje, nam ik me voor dat ik mensen wilde helpen om een zinvol (werkend) leven te leven. Op deze druilerige woensdagmorgen ben ik benieuwd waar jij je bed voor uitkomt. Wat - om met David Brooks’ woorden te spreken - jouw roeping is. Het is het waard om daar naar op zoek te gaan.

Groetjes,

Roland