Ik wil een wasbordje
Met enige schroom geef ik toe dat ik een wasbordje wil. Het voelt plat, ik-gericht en daarmee verkeerd. Van alles waar ik me zorgen over kan maken, kies ik mijn tempel als obsessie. In plaats van omzien naar de ander, staar ik naar mijn navel.
Iedere stap, calorie en rep die ik tel is een vorm van controle. Met apps houd ik bij hoeveel ik loop, eet, slaap en sport. Ik ben mijn eigen tamagotchi. Met iedere hap die ik níet neem, laat ik de weegschaal doen wat ik wil. Mijn biceps en bovenbenen zullen groeien onder mijn regime. Dat neemt niemand me meer af.
Alice, mijn coach, weet precies op welke knoppen ze moet drukken. In de app stelt ze bijna achteloos mijn persoonlijke programma samen:
8 weken
1400 calorieën per dag
140 gram eiwit per dag
11.000 stappen
4 work-outs per week
Ik heb veel vragen.
Een verknipt beeld van progressie
De antwoorden van Alice beginnen met ‘mate’, gevolgd door fitness lingo. Calorie deficit, range of motion en progressive overload. Tsjah, dan heb je me.
We spreken elkaar online in week zes. Mijn love handles zijn geslonken, het programma werkt. Ondanks dat deel ik mijn gevoel met mijn coach.
‘I know I lost six kilos, but when I look in the mirror, I look the same’. Iedere week stuur ik drie (bijna) naaktfoto’s naar mijn coach. Toch voel ik me voor het eerst kwetsbaar.
‘Mateeee’ begint ze lachend ‘That’s the mindf*ck. At a certain point, you can’t see the progress in the mirror. Your self image is skewed and unrealistic. It’s super common, that’s why take progress pictures (before and after).’
Heb ik verknipt, onrealistisch beeld van mijn lijf? In mijn fotorol vind ik foto’s van zes weken geleden. Verrek, een wereld van verschil met de foto van vanmorgen.
Een professioneel wasbordje
We werken hard voor een prachtig cv, mooie baan met dikke functietitel die bovenaan onze gelikte LinkedIn pagina prijkt. Maar zodra we in de spiegel kijken, valt het tegen. Maar weinig mensen zijn oprecht trots op wat ze hebben bereikt. Nogal sneu, als je bedenkt hoeveel tijd je erin steekt.
Het wordt nog erger wanneer we gaan vergelijken. De beultjes op mijn armen vallen in het niet bij de biceps in de sportschool. Zo ook in het werkende leven. Als je goed genoeg zoekt, is er altijd iemand slimmer en sneller. Een recept voor chronische ontevredenheid.
In mijn dagboek houd ik, zonder dat ik het weet, al jaren de progressie bij van mijn professionele wasbordje. Ik blader terug naar 2010. Toen ik na een jaar met slechts twaalf studiepunten vriendelijk verzocht werd de campus van de Erasmus Universiteit te verlaten. Een tevreden glimlach. Het is goed gekomen.
En jij? Had jij durven dromen waar je nu staat? Zie je de progressie?
Roland
In het nieuws 🗞️
Ik was te gast bij Doortje en Perre. In hun podcast VSR (Voorheen Schaamteloos Randstedelijk) gaat deze week over solliciteren. Dat werd een leuk gesprek bomvol gedeelde irritaties, broodnodige context en concrete tips.
In Japan nemen ze work-life balance vrij letterlijk. Ze experimenteren vanaf deze maand met de vierdaagse werkweek. Meer tijd voor thuis en de kids. Vooral het laatste. Japan kampt namelijk met lage, dalende geboortecijfers en vergrijzing. Om dit tegen te gaan moet een gezin beter te combineren zijn met het werkende leven. Meer ‘life’ zullen we maar zeggen.
Ik ben ambassadeur van Mei Social Vrij. Een soort dry January, maar dan voor sociale media. We moeten iets met die telefoon en de verslavende apps die daar op staan. Ook voor ons werk heeft dat grote gevolgen. Ik ga daarom in mei voor een reset. Je kunt op jouw manier meedoen en een survivalgids met tips van experts bestellen. Of volg ze op social media 👀.