Nieuwjaar, nieuwsbrief
Een hand, twee of drie zoenen, de toast, de speech, de wensen, de voornemens: ik wens je vooral veel sterkte bij al die beste wensen. En door.
Het einde van het jaar is een moment van reflectie. Ik vroeg me na 3 jaar en bijna 200 edities af of dit nog zin had. Dat getik op woensdagmorgen. Deze mailtjes vol ideeën over het werkende leven. Dus vroeg ik om feedback en de reacties waren overweldigend. De samenvatting 👇🏼
Maar liefst 44 abonnees namen de tijd het survey in te vullen: veel dank.
Gemiddeld gaven jullie de nieuwsbrief in 2022 een 8,7. Dat is beter dan de 8,1 van vorig jaar.
Jullie vinden het doorgaans fijn dat het kort maar krachtig is. Een aantal mensen willen juist meer verdieping en langere stukken.
De tone of voice vinden jullie prettig. Ik zal doorgaan met af en toe fuck of kut zeggen.
Een oplettende lezer ziet af en toe een spelfout. Daar werk ik aan: houd me scherp, dankjewel.
De aanvullende artikelen en bronnen worden gewaardeerd.
Concreet advies, tips en ideeën waar je vandaag wat mee kunt vinden jullie fijn.
Jullie vinden de onderwerpen relevant en afwisselend genoeg, al was er wel de vraag wat meer voor start-ups en ondernemers te schrijven. Ik neem het mee.
‘Meer over je werk bij Google’, kwam een paar keer terug. Ik doe m’n best om mijn werk bij Google te vertalen naar een bredere context, maar snap dat het leuk is om af en toe een kijkje in de keuken te krijgen.
Qua naam was het een nek aan nek race tussen ‘Voor bij de koffieautomaat’ (46%) en ‘Het betere werk’ (34%). Er kwamen daarnaast heerlijke suggesties binnen (Rolodex 🥰). Het volk heeft gesproken.
Goed, al met al ontzettend goede feedback, zowel positief als constructief. Dat maakt het waardevol. Jullie woorden doen me veel. Het voelt af en toe als eenrichtingsverkeer. Dat is het idee met een nieuwsbrief, maar ik had het even nodig, dus bedankt. Ik zit bomvol ideeën voor het komende jaar. Zin in.
Groetjes,
Roland
P.S. Ik heb opnieuw bedacht waarom ik deze nieuwsbrief schrijf en waarom jij ‘m zou moeten lezen 👇🏼
In het nieuws
De krapte op de arbeidsmarkt is en blijft enorm, ook in 2023 (via NOS). Naast de economie, speelt vergrijzing een grote rol. Er komen al jaren minder nieuwe mensen op de arbeidsmarkt dan dat er mensen met pensioen gaan. Dat is een probleem wat we onderschatten. Als alle 18 jarigen drop shipper willen worden, hebben over 10 jaar een probleem. We hebben mensen nodig die echt werk doen en iets toevoegen.
Cal Newport schreef in New Yorker een mooi stuk over quiet quitting. Zo min mogelijk doen op je werk zodat je nét niet ontslagen wordt. Hij ontleedt verschillende generaties en hoe ze zich verhouden tot werk. Over millennials zegt hij dat hun verteld is dat ze hun passie moeten volgen. ‘Do what you love and you’ll never have to work again’, dat werk. Dat blijkt nogal tegen te vallen op een regenachtige woensdagmorgen.
Over Gen Z zegt hij dat iedereen een mini-influencer is die altijd alles maar wil delen. Het is een zoektocht naar succes (viraal gaan). ‘Every waking moment has become pertinent to our making a living’. Pratend tegen een camera wandel je zo een burn-out in, zonder een scheiding tussen werk en privé. Hij zegt dat quiet quitting van en voor die generatie is. Een ruk naar rechts, op zoek naar een gezonde plek voor werk in hun leven. Zo had ik het nog niet bekeken. Goed, je moet het stuk even lezen.
Thijs Launspach schreef in het AD een betoog over waarom je best wat minder hard mag werken dit jaar. Dit lijkt op quiet quitting, maar als je het stuk uit de New Yorker leest, heeft dit er niet zoveel mee te maken. Minder hard werken is niet de oplossing. Minder druk zijn met emails, meetings en bedrijfje spelen lijkt me overigens een puik idee. Vervang dat met mooie dingen maken voor grote problemen en dan komen we er wel. Goed voornemen.