Waarom 'hoogopgeleiden' vaak te laat komen op het werk.
‘Omdat we het ons kunnen veroorloven’, stelt Tim ‘S Jongers in de Ongelofelijke Podcast. ‘Als de poetsvrouw drie keer te laat komt, hoeft ze niet meer te komen.’ Tim schreef het boek Armoede uitgelegd aan mensen met geld en legt de vinger op de zere plek.
Toen Tim nog arm was, leerde hij keihard werken. Zestig uur per week in de keuken, zonder zicht op een vast contract, voor een salaris waar hij maar net van rond kon komen. Dan zorgde je wel dat je op tijd was.
Nu is hij niet meer arm, heeft hij een goede baan en ziet hij het gigantische contrast. Tijdens Covid kreeg iedereen een scherm en ergonomische stoel thuis gestuurd. Een vast contract voor 32 uur, met twee dagen thuiswerken, was ineens de norm. We staan te weinig stil bij dat enorme verschil.
Wat we eigenlijk zeggen is: zorg dat je hoogopgeleid bent en zorg dan - net als die andere hoogopgeleiden - belachelijk goed voor jezelf.
We zijn verwend en hebben dat niet door. En als we niet oppassen gaan we het normaal vinden. Nog erger, dan gaan we klagen als we niet verwend worden.
Het toppunt van verwennerij vond ik bij Google. Het kantoor op de Zuidas is een paradijs met oneindige mogelijkheden. Massages, sporten, eten en drinken zoveel je wil. Vooral het eten is buitengewoon. Tot 10.00 uur kun je ontbijten als een koning. De lunch wordt bereid door een team koks wat speciaal voor Google, in de Google keuken, boontjes staat te doppen. De maaltijden zijn buitengewoon. Verantwoord, gezond, lekker en genoeg voor iedereen. En juist daar kwam ik veel klagende mensen tegen. In go/food: een intern kanaal, waar mensen verbeterpunten aan kunnen dragen voor het eten. Losgezongen van de realiteit, klagen daar mensen dat ze de kipsaté terug willen of er te weinig gekookte eitjes zijn. Om je kapot te schamen. Je zou die mensen verplicht een dagje aanmelden bij de voedselbank.
En het is makkelijk wijzen, maar een snelle blik in de spiegel leert me dat ik geen haar beter ben. Waar ik eerst dankbaar voor was, ben ik normaal gaan vinden. En als ik een beetje in moet schikken, voelt dat als een verlies en hoor ik mezelf al klagen over first world problems. Ongemakken, die niet echt een probleem zijn, zoals een gekookt eitje.
Het inkijkje van Tim, maakte mij opnieuw dankbaar voor m’n werk. Wat zijn we toch enorme bofkontjes. Geniet van je week!
Groetjes,
Roland
In het nieuws 🗞️
Ben je nog op zoek naar een leuk Sinterklaas- of Kerstcadeau? Doe het hele team of bedrijf m’n boek cadeau! Je krijgt nu eenmalig korting en leuke extra’s als je er meer dan 50 besteld. Als je er meer dan 500 besteld kom ik ze persoonlijk brengen 👀. Stuur me een mailtje op hi@rooloo.nl en dan ga ik wat voor je regelen.
NRC heeft een leuke nieuwsbrief op LindedIn: werkweek. Experts als Beatrice de Graaf en Ben Tiggelaar komen daarin aan het woord. Deze ‘stressgids’, geschreven door Len Maessen, is een absolute aanrader.
Het is vanaf 1 januari al verboden om wegwerpbekertjes bij het koffieautomaat te hebben. Daar wordt nu op gecontroleerd en dat vond ik grappig. Er zijn zelfs werknemers die de inspecteurs tippen dat het nog niet op orde is. De boete die je kunt krijgen is minder grappig.
Je kunt terecht op Reddit met je vragen over werk: r/werkzaken. Ik vond dit kanaal, met opvallend veel goed advies over werk. Al moet ik bekennen dat ik er ook voor de juice zit. Het geeft een mooi inkijkje in de scheve verhouding tussen jou en je baas. Zoals hier 👇🏼
Ik herken dit ook heel erg. Ik ben software ontwikkelaar en heb heel veel vrijheid in mijn werk en flexibiliteit qua werkuren. Ik kan 's morgens als ik wakker wordt nog vrij nemen voor die dag als ik wil. Priveafspraken tijdens werkuren zijn geen probleem, als je je werk maar af hebt aan het eind van de week. Mijn vrouw is verpleegkundige in het ziekenhuis en daar is het een stuk meer rigide. Vakanties moeten ruim een half jaar van te voren ingediend worden en een kwartiertje eerder weg gaan (zodat je bijvoorbeeld je kind op kan halen) is niet mogelijk. We hebben een zoon met een meervoudige beperking en moeten dus regelmatig langs de specialist. Dit doe ik meestal, want mijn werk laat dit toe. Maar als ik dit werk niet zou doen zou het een probleem zijn, en zouden we voor elk ziekenhuisbezoek een dag vrij moeten nemen. Maar ik realiseer me ten zeerste dat de werksituatie van mijn vrouw de norm is, en die van mij de uitzondering.