Wat is jouw roeping?
Hoe komen we een stapje dichterbij een zinvol (werkend) leven? David Brooks zet ons met The Second Mountain aan het denken. Daarin beschrijft hij twee metaforische bergen.
Op de eerste berg draait alles om alles wat je hartje begeert. De gebruikelijke doelen en dromen: succesvolle carrière, leuk huis, auto voor de deur, fijn gezin, lekker eten en mooie vakanties. Op zich niks mis mee. Al heeft de eerste berg wel schaduwzijdes, waar het alleen maar draait om geld, macht en status. Dit kent vele vormen en de gemene deler is dat het om jezelf draait. Op een spirituele retreat omringd dreadlocks en matcha’s, kun je nog steeds de eerste berg beklimmen. Oppervlakkigheid komt in vele vormen en I’m not judging. De vraag is wat we doen met al die leegte.
Ons ego moedigt ons aan de top te bestormen en vlag te planten. Want boven op die berg ben je volmaakt gelukkig. En terwijl je op de top genoegzaam neerkijkt op je medemens, komt vroeg of laat de vraag: is dit het nou? Leuk die dikke promotie, maar dit kan het toch niet zijn? Het geschetste beeld van ultiem geluk, bleek een luchtspiegeling.
Je dondert vroeg of laat genadeloos hard van de eerste berg. Want in het echte leven stormt het. Life happens. Iemand wordt ziek of overlijdt. Je verliest je baan of krijgt een burn-out. Je wordt stilgezet en valt in een donker gat. The Valley of Despair, noemt Brooks het.
Iedereen kent wel zo’n dal vol ontgoocheling, teleurstelling, tragedie en verdriet. Voor de een is die wat dieper dan de ander. Je komt jezelf tegen. Je wordt open gebroken en ontdekt nieuwe kanten van jezelf. En als je boft, brokkelt je ego af. Dan ben je klaar voor de tweede berg.
Waar je op de eerste berg het leven bij de strot grijpt, word je nu gegrepen en geroepen. In plaats van dat alles draait om mijn koninkrijk en geluk, gaat het ineens over iets groters. Over de wereld, over de ander. De tweede berg gaat over zelfopoffering, zonder dat het zo voelt. Je kunt en wilt niet anders. Alles wat zo belangrijk leek op de eerste berg, kan je niet meer interesseren. Je bent bevrijd (of beroofd) van die oppervlakkige verlangens. Dan ga op zoek naar echte verbinding, diepgang en een manier om iets te betekenen voor een ander.
Sommige mensen gooien radicaal het roer om. Ze verkopen alles en gaan in een klooster wonen. Sommigen schieten door en worden fatalistisch, wat weer tot oppervlakkigheid kan leiden. Anderen stoppen met hun goedbetaalde bullshitbaan en staan nu voor de klas. Het celibataire leven spreekt me niet aan en ik heb te weinig geduld om les te geven, maar dit resoneert. Dit knaagt al jaren aan me, terwijl ik me prima vermaak op de eerste berg. En hoewel ik stapjes zet op die tweede berg, kijk ik stiekem uit naar mijn roeping. Ik ben bang dat er nog een dal aan vooraf moet gaan.
Heb jij al iets gevonden wat je heeft gegrepen? Wat is jouw roeping? Hoe heb je die gevonden? En hoe geef je dat dan vorm, zonder door te slaan?
Groetjes,
Roland
P.S.
Als je dit tof vindt, lees dan The Second Mountain van David Brooks.
Of check deze prikkelende TEDtalk van Brooks: The lies our culture tells us about what matters. Hij vertelt aan het begin openlijk over zijn eigen dal.
Dit opiniestuk uit de New York Times ‘The Moral Peril of Meritocracy’ is een mooie aanvulling.
In het nieuws 🗞️
Op Insta kwam ik dit oude filmpje tegen van de Italiaanse kledingmaker Lardini. De eigenaars worden gevraagd of ze het normaal vinden om te betalen voor de vakantiedagen van hun mensen. Met een Amerikaanse bril, schetst de docu maker een vrij romantisch beeld, maar bij minuut 5:08 zegt mevrouw Lardini rake dingen. De interviewer vraagt aan de man: “If you did it the American way, you could make more money. Have more for yourselves!”. De vrouw antwoordt: “What’s the point of being richer?” *stilte* “Really, what’s the point of being richer?”. De Lardini’s glimlachen op een jaloersmakende manier.
Alsof ze een geheimpje hebben dat je alleen op de tweede berg ontdekt.
Dit stuk van Michiel de Hoog voor de Corrie is zo herkenbaar en raak: waarom zelfoverschatting helpt als je de baas wilt worden. Het kaart een serieus probleem aan: de mensen die de baas willen worden, zijn vaak ongeschikt. Deze bazen in de top zijn onterecht zelfverzekerd en overschatten zichzelf. Dat maakt ze uitermate ongeschikt. Mooi stuk.
Zo’n goed boek!
Reclaim paradise