Ik deed mee aan de corporate ratrace (en jij ook)
Bij Google maakte ik na 2,5 jaar promotie. Felicitaties stroomden binnen, van Dublin tot Dubai. Dit was blijkbaar een dingetje. Ik was vooral blij met de dikke salarisverhoging, waardoor ik drie dagen kon gaan werken - tot grote verbazing van m’n manager.
Welk ‘level’ je was, bepaalde een heleboel. Je salaris, aandelen, bonus en doorgroeimogelijkheden. Promo - zoals het liefkozend werd genoemd - is een corporate spel, waar iedereen aan meedeed. Jep, ik ook.
Ik heb projecten gedaan waar iedereen achteraf ‘de lead’ bleek te hebben, terwijl ik de lijnen uitzette en het werk deed. Mijn voorstel werd afgekraakt, om het later terug te zien in een gelikte presentatie. Ze had niet eens de moeite gedaan om mijn templates en tekst aan te passen (behalve mijn naam). Toen zij haar promotie kreeg, was dit een van de ‘impactful projects’ waar ze om werd geprezen. Beter goed gejat dan slecht bedacht.
Met regelmaat zat ik in meetings met Directors en Vice Presidents, die waren uitgenodigd om te zien hoe collega’s ineens een ‘10x idea’ hadden. En tot mijn stomme verbazing stak ik vaker m’n hand op om mijn visie en ideeën te spuien. Hoezeer ik ook walgde van het systeem, ik deed mee. Want domweg het snot voor je ogen werken had geen zin.
Grote bedrijven verspillen bakken met tijd en geld aan dit soort onzin. Collega’s zijn de helft van de tijd bezig met het spel, niet met het werk. Alle inventiviteit gaat naar het leggen van de promo-puzzel, niet naar impact en output. En zo worden veel bedrijven gegijzeld door hun eigen processen. En collega’s lopen vast, omdat ze enkel nog bezig zijn met ‘carrière maken’ en hun volgende verhoging.
Iedereen weet dat het niet werkt. Dat het verkeerd gedrag beloont en ellebogenwerk aanmoedigt. Maar afschaffen kan niet, want dan worden mensen heel boos. Dus worden er cosmetische aanpassingen gedaan in de hoop dat het iets beter wordt. Spoiler, dat wordt het niet.
Het spel maakte me cynisch. Daarom stopte ik met reviews vragen van ‘belangrijke’ mensen en m’n hand opsteken om interessant over te komen. Met mijn manager kon ik gelukkig klagen over het systeem. Toen ik de een-na-hoogste rating kreeg ‘omdat de superb ratings ‘op’ waren’ (de hoogste beoordeling), moesten we allebei lachen. Het is maar een spel.
We zijn stiekem allemaal weleens bezig met randzaken en ‘carrière’ maken. De ratrace die je laat geloven dat je gelukkig wordt van een dure titel, volgende schaal of mooie promotie. Je wordt gefopt door een verkeerde definitie van succes. Door schade en schande kan ik adviseren: doe er niet aan mee. Dat is niet goed voor je carrière op de korte termijn, maar wel goed voor je nachtrust en ontwikkeling. Laat een promotie of fancy titel je keuzes niet beïnvloeden. Doe toffe dingen, die een verschil maken, waar je veel van leert, dan komt de rest vanzelf.
Groetjes,
Roland
P.S.
Als je dit kijkje achter de schermen leuk vond, dan is deze post op Hacker News over promo’s leuk.
Mocht je als bedrijf hiermee worstelen: stuur me een mailtje op hi@gorolo.nl of check m’n website.
In het nieuws 🗞️
Deze podcast met (oud) Netflix CEO Marc Randolph is een interessant kijkje in de keuken. Ik kwam ‘m tegen via dit clipje, waarin hij vertelt wat mensen écht willen in hun werk (geen yoga, barista of jacuzzi).
Het nieuwe Future of Jobs report van World Economic Forum staat online. Ik was vooral benieuwd naar de bevindingen op het gebied van AI. Er gaan veel banen verdwijnen (~8%) maar er komen ook nieuwe beroepen bij, die nu nog niet bestaan (zo’n 14%). In totaal zou het gaan om een groei van (~7%). Voor de doorsnee kenniswerker is het advies: zorg dat je blijft leren, gebruik AI bij alles wat je doet en ontwikkel toekomstbestendige skills.
Mijn keynote staat online. In 20 minuten ram ik er een hoop tips en adviezen doorheen. Mocht je nog op zoek zijn naar een spreker: mail me op hi@gorolo.nl.
Ambitie: drijfveer of doel op zich?
Je brengt een interessant punt naar voren dat me doet nadenken over hoe ambitie tegenwoordig wordt gezien. Ambitie wordt vaak verheerlijkt als een positieve drijfveer, een bewijs van motivatie en succes. Maar als je naar de geschiedenis kijkt, zie je een andere kant. Bij de Romeinen bijvoorbeeld, had ambitie vaak een meer negatieve bijklank. Het werd gezien als iets wat kon leiden tot machtsstrijd of egoïstische zelfverrijking, vooral gericht op het behalen van status of macht. Ambitie was een middel, niet per se een deugd.
Vandaag lijkt dat te zijn omgeslagen: ambitie wordt bijna verplicht. Maar deze verschuiving roept een belangrijke vraag op: voor wie werk je eigenlijk? Voor het resultaat en de mensen die het voelen, of voor je eigen positie?
Een voorbeeld: stel, een afdeling heeft een probleem en jij maakt een plan van aanpak. Het is een perfect document, zorgvuldig opgesteld en vol strategische inzichten. Maar wie schrijf je dit plan écht voor? Voor de directie, om te laten zien dat je alles onder controle hebt en indruk te maken? Of voor de mensen op de vloer, die met dat probleem worstelen en een oplossing nodig hebben?
Het verschil zit in de uitvoering. Als het plan alleen maar dient om je kwaliteiten aan de top te tonen, blijft de vloer met hetzelfde probleem zitten. Je hebt je carrière misschien een duwtje gegeven, maar het probleem blijft onopgelost. En toch wordt dit soort gedrag vaak beloond, omdat de directie niet altijd verbonden is met wat er op de werkvloer gebeurt.
Daarom is het belangrijk om jezelf deze vraag te stellen: werk ik om echt impact te maken, of om mijn ambitie te voeden? Ambitie is op zich niet slecht, maar het moet in balans zijn met het doel waarvoor je werkt.
Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet!
Met vriendelijke groet,
Elco